Nevralterapi

Nevralterapi er kjent brukt ved ulike typar smerte, men og ved allergi og astma, betenningar og infeksjon, fibromyalgi, slitasjegikt, depresjon, sirkulasjonsproblem, problem med galleblæra, hovudverk, kvalme og svimle, hjarteproblem, hormonforstyrringar, leverproblem, menstruasjonsproblem, hudproblem, idrettsskadar og muskelskadar.

Terapien vart utvikla av den tyske lækjaren Ferdinand Huneke på 1920-talet. Terapeutane er heilskapleg orienterte, og meiner at både fysiske og kjenslemessige traumer kan gje langsiktige forstyrringar (interferens) i den energiske og elektrokjemiske funksjonen i vevet. I tillegg kan arr eller endringar i nervebanane og skape slike langvarige forstyrringar. Vidare skal også stress, underernæring og pasienten sin medfødde kjenslemessige og fysiske "profil" og kunne forstyrre energien og krinslaupet. Sonar eller område på kroppen med slike forstyrringar skal ifylgje teorien og gje problemer i andre område av kroppen. Det forklarar kvifor nokre terapautar gir behandlinga i andre punkt på kroppen enn direkte over smertekjelda. 

Ferdinand Huneke meinte at injeksjonane naturleg ville fylgje bestemte "kanalar" i kroppen. Nevralterapeutane har minst tre ulike forklaringar på kva disse “kanalane” er:

• Ein teori meiner at behandlinga verkar via nervesystemet: Kronisk sjukdom kan føre til at nervefibrane og den elektriske leiingsevna vert svekka slik at nervesignala vert unormale. Teoretisk kan dette forstyrre hormonreguleringa og nervesystemet. Nevralterapi skal då  motverke dette ved å korrigere. 
• Ein annen teori går ut på at behandlinga verkar via lymfesystemet: Injeksjon av bedøvingsmiddel i ein lymfeknute eller lymfeåre kan utvide desse, og ifylgje teorien gje meir rom og plass for at dei kan verke slik dei skal, og slik betre immunforsvaret.
• Ein tredje teori hevder at behandlinga verkar via bindevevet: Etter fysiske traume kan det bygge seg opp arr eller vedheft bindevevet kring bein, organ, blodkar, musklar og nerver. Ifylgje teorien kan slike arr eller vedheft endre vevet slik at varige muskel-skjelett-problem kan oppstå, og musklar og organ kan forskyvast. Injeksjonen skal kunne motverke og normalisere dette. Dette vert og kalla myofascial restriksjonsteori eller fascial kontinuitetsteori.

I dag nyttar behandlarane også det lokalbedøvande midlet lidokain samt fysiologisk saltvatn. Det finst og fleire variantar av nevralterapi:

I varianten størfeltterapi, prøver behandlaren å finne og behandle såkalla størfelt eller forstyrra område på kroppen. Ifylgje utøvarane av størfeltterapi, kan desse felta ligge heilt andre stadar på kroppen enn der klienten har smerter.

I segmentterapi set utøvarane vanlegvis injeksjonar i huden og nerver i eller kring det smertefulle området, som utøvarane kallar triggerpunkt. Desse utøvarane forklarar smerte som konsekvensar av muskelknutar, og at injeksjon i desse løyser opp muskelknutane. 

Før injeksjonen intervjuar behandlaren pasienten både om no-situasjonen, og om tidlegare skader, sjukdom og medisinske problem. Behandlarane reknar dette som viktig informasjon, mellom anna for kvar på kroppen injeksjonen skal setjast. Ifylgje behandlarane er det vanleg å gi ein testinjeksjon, for å sjå om pasienten får nokon allergisk reaksjon på midlet. 

Hvis klienten ikkje reagerar negativt på injeksjonen, held behandlaren fram med å setje sprøyter. Punkta som behandlaren vel, kan vere heilt andre stadar på kroppen enn der klienten kjenner smerte. Stadar der det er vanleg å setje sprøytene, er nervar, kjertlar, arr, musklar, muskelknutar/triggerpunkt, ledd samt den kinesiske medisinen sine akupunkt.

Injeksjonane vert sett med ulik djupte: Rett under huda, eller djupare i musklar og ledd. Under behandlinga ligg klienten på ein benk eller sit på ein stol. Ei behandling kan vare mellom 15 og 30 minutt. Ifylgje behandlarane vil ein trenge frå 2-15 behandlingar, avhengig av kva slag helseproblem ein har og kor alvorleg terapeuten meiner det er. Behandlarane meiner og at det kan vere naudsynt med "oppfrisking" i form av ein ny runde med injeksjonar etter ei tid.

I 1925 prøvde Huneke å behandle migrene-pasientar med lokalbedøvande middel. Han meinte at dette påverka energiflyten i pasienten sin kropp, ikkje ulikt helseforståinga i tradisjonell kinesisk medisin. Han gjekk ut frå at all sjukdom skuldast blokkering av denne energiflyten, og meinte difor at injeksjonar med bedøvande middel kunne hjelpe ved ei rekkje helseproblem.

Variantar: størfeltterapi, segmentterapi
Engelsk namn: neural therapy, Huneke neural therapy