Biopati

Ein reknar at biopatien vart utvikla av dansken Kurt Wienberg Nielsen tidleg på 1980-talet. Han starta utdanning innan metoden sin, som etter kvart spreidde seg utover Skandinavia. Til Noreg kom biopatien i midten av 1980-åra, då dei fyrste norske biopatane var uteksaminerte fra dei danske skulane. Det vart opna ein eigen skule i Noreg på byrjinga av 1990-talet. Nielsen var oppteken av at biopatien ikkje skulle vere eit lukka, fastlåst system, men skulle kunne vakse og utvikle seg med fagleg erfaring og ny forsking.

Nielsen meinte at dei viktigaste prosessane med helse og sjukdom går føre seg på cellenivå. Han meinte at mennesket sine celler treng heilt bestemte "byggeklossar" for å bygge ein frisk kropp, og at cellene treng å få kvitte seg med avfall og eigne forbrenningsstoff som fylgjer av menneska sine genetiske koder. Biopatane reknar denne koden for å vere utvikla i steinalderen, under heilt andre høve og påverkingsfaktorar enn menneska lever under i dag. Dei meiner at menneska si helse difor er truga på cellenivå av alvorlege forstyrringar av natur og miljø, blant anna i jord, luft, vatn og energikjelder.

På bakgrunn av desse tankane utvikla Nielsen eit nytt naturmedisinsk fag, med element frå amerikansk biologisk ernæringsmedisin, europeisk immun- og symbioseterapi; med sterk påverknad av austlege kunnskapar og teoriar om helse og sjukdom. Han meinte at biopati var gunstig ved ei lang rekkje problem og plager; frå "ubalanse" og "låg energi", trøytte og utmatting, smerter i kropp, ledd og musklar, rygg- og nakkeproblem, hovudverk, matintoleranse, fordøyingsplager, "kvinneplager", psykiske plager, stress og spenningar, depresjon, samt for å styrke immunforsvaret.

I biopatien er ein særleg oppteken av pasienten sitt kosthald, og kombinerer idéar fra austleg medisin, homøopati, ernæringsterapi og urtemedisin (fytoterapi). Biopatane meiner at behandlinga «gjenopprettar den indre biokjemiske balansen i menneskekroppen»; fordi mennesket etter læra heile tida vert utsett for indre (arvelege) og ytre (miljømessige) påkjenningar som kan gjere oss sjuke.

Desse påkjenningane kallar dei for antihomeostatiske faktorar, og dette omgrepet femner vidt: Frå mor di sin tilstand under graviditeten, dårlege genar som du har fått i arv, forgiftingar du vart fødd med, psykososialt stress, mangel på vitamin, mineral, feittsyrer, protein eller enzym; til faktorar som mangel på mosjon, sol, frisk luft og søvn. I tillegg femnar påkjenningane tilsetjingsstoff i maten, miljøgifter, samt stråling frå vassårer og elektriske installasjonar.

Ifylgje biopatene har kroppen ein særskilt regulasjonskapasitet, det vil seie ei kraft til å tilpasse seg desse påkjenningane og regulere seg attende til det dei kallar biologisk likevekt eller homeostase. Så lenge kroppen klarar dette sjølv er vi friske.

Men dersom påkjenningane vert store eller langvarige, meiner biopatane at kroppen før eller seinare må ty til "reserveløysingar" i denne sjølvreguleringa. Ifylgje læra omprioriterar kroppen då systematisk enkelte kroppsfunksjonar og organsystem. Nokre funksjonar og organ kan då kome i eit underskot på energi, og treng ifylgje læra tilføring eller stimulering av energi utanfrå.

I biopatien meiner dei å kunne identifisere ulike stadium av dette, alt etter kva symptom pasienten har. Ut frå symptoma du har, plasserer biopaten deg inn i éin av sju tilpassingsfasar (adaptasjonsfasar):

Når biopaten meiner å ha funne kva fase du er i, lagar hen ei oversikt over behandlinga hen meiner du treng for å kome attende i likevekt eller fase 1.

Ein annan sentral ide i biopatien er høvet mellom menneskekroppen og mikroorganismar. Dei fleste bakteriane er viktige for at mennesket skal overleve (som til dømes bakteriefloraen i tarmsystemet), men i biopatien har ein ei eiga forståing av at mikroorganismer kan føre til kroniske degenerative sjukdomar. Denne læra kallar dei  «immunterapi» eller «symbioseterapi» innen biopati. Det kan omfatte kroniske infeksjonsfokus (tenner, mandlar, bronkiar, mellomøyre, biholer, underliv, urinvegar med meire); dysbiose i fordøyinga, generelt svekka immunforsvar og svekka evne til avgifting.

For å regulere immunforsvaret, fjerne dysbiosar og kroniske infeksjonar, nyttar biopatane både urter til utreinsking og avgifting, og tilskot av levande mikroorganismar så som mjølkesyrebakteriar. Biopatane meiner at dette gjev ei naudsynt og total endring av det indre biologiske miljøet i kroppen. For å bygge opp att dette på ein ny og betre måte, vil dei og gje råd om bruk av ein variant av homøopati kalla isopati; om kosthald og matvanar, samt om tilskot av vitamin og mineral. Nokre biopatar nyttar og akupunktur, øyreakupunktur og soneterapi for å styrkje gjenoppbygginga av det indre miljøet.

Biotron, irisanalyse, mørkefeltsmikroskopi, kinesologi, soneterapi og hårmineralanalyse vert ikkje rekna som pålitelege diagnoseverktøy. Vitskapen støttarr ikkje biopatien sin ide om at alle symptom er teikn på at kroppen tilpassar seg.

Når det gjeld behandlingsformene som vert nytta i biopati, har vi eigne artiklar om akupunktur, øreakupunktur, soneterapi og utreinsking/avgifting. Fleire urter, næringsstoff og kosttilskot som biopatane kan foreslå som behandling, vil du og finne på våre sider.

Når det gjeld tilskot av mikroorganismar, er det kun bruk av mjølkesyrebakteriar til førebyggjing og behandling av diaré som har solid dokumentasjon på verknad. Det er likevel ikkje heilt klårt korleis dei verkar. Dersom ein har eit sunt og variert kosthald er det ifylgje Helsenorge.no ikkje naudsynt med tilskot av ymse slag. Les og Helsedirektoratet sine råd om kosthald.

Andre namn

Ordet biopati er danna av dei greske orda bios (=liv) og pathos (=liding). 

Innanfor den alternativmedisinske konteksten vert biopati òg kalla «biologisk medisin», men ver merksam på at dette også er eit omgrep for skulemedisinsk behandling med biologiske legemiddel (legemiddel der verkestoffa er laga av levande organismar).