Ortomolekylær medisin (ernæringsterapi)

Denne artikkelen handlar om ortomolekylær medisin.  

Utøvarar av slik terapi gjev kosthalds- og livsstilsrettleiing, og meiner at vi både i det daglege og i kurering av helseproblem treng langt meir av næringsstoff i form av kosttilskot enn det styresmaktene rår til. 

Ut frå våre kriterium er det ikkje solid vitskapleg støtte til utsagn om at dette verkar for alle dei helseproblema, sjukdomane og plagene som utøvarane rår til ortomolekylær medisin for.

Forskinga rapporterar om at slik behandling kan gje biverknadar, endre verknaden av visse medisinar, urter og kosttilskot, og påverke resultata av medisinske prøvar. Fleire pasientgrupper bør vere varsame med ortomolekylær medisin.

Utviklinga av ortomolekylær medisin vert knytt til kjemikaren og nobelprisvinnaren Linus Pauling, seint på 1960-talet. Han meinte at ei rekkje helseproblem skuldast det han kalla molekylære ubalansar, som han meinte å kunne identifisere ut frå pasienten sin heilt individuelle biokjemi, og resultat frå testar som han utvikla. Desse ubalansene meinte han å kunne korrigere ved å tilføre ulike næringsstoff. 

Pauling sin terapi kviler på ideen om eit individuelt og optimalt ernæringsmiljø, samt på ideen om at kosttilskot kan ha terapeutisk effekt mot konkret sjukdom; berre ein tek dei i høg nok dosering. Pauling utvikla teoriane sine frå behandlingsforsøk med mellom anna niacin (vitamin B3) ved schizofreni; intravenøs vitamin C ved kreft og sepsis, vitamin B6 for autisme og sink for spiseforstyrringar.

I dag vert behandling med ortomolekylær medisin og støtta av meininga om matvarer har lågare næringsinnhald no enn før, på grunn av kunstgjødsel, plantevernmiddel, vekstfremjande middel, genetisk foredling med meire. Dette gjev så grunn til tanken om at menneske treng større doseringar av næringsstoff (vitamin, mineral, sporstoff, aminosyrer, fettsyrer, makronæringsstoff og andre naturlige metabolsk aktive stoff), som ein kan oppnå ved å ta kosttilskot. Dei meiner og at styresmaktene sine tilrådde maksgrenser for kosttilskot er for låge til å få terapeutisk nytte av dei - og at det ikkje er farleg å bryte desse grensene.

Tilhengarar av ortomolekylær medisin meiner og at mange ikkje-smittsame sjukdomar og plager skuldast kombinasjonen av feil ernæring, belastande livsstil (stillesitjing, stress ol.), skadeleg miljø (luftforureining, ureint vatn, jordstråling ol.) og arvelege disposisjonar. Dei meiner at det å endre livsstil og å bruke meir kosttilskot enn helsestyresmaktene sine tilrådde maksdoseringar - gjerne opptil 100 gongar så mykje (megadosar) kan kurere slike sjukdomar.

Andre namn

Ernæringsmedisin, ortomolekylær medisin, biologisk medisin, funksjonell medisin, megavitaminterapi, vitamin- og mineralterapi, naturmedisinsk ernæringsterapi, nutrition therapy, orthomolecular therapy

Ordrett tyder "ortomolekylær" rett molekyl, som fortel at terapien handlar om medvite bruk av næringsstoff for å oppretthalde eller styrke helsa.